Συνομιλίες, I (πίστις, ελπίς, αγάπη…)

Απόστολος Παύλος, Προς Κορινθίους Α’, 13.

 

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, κἂν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάναι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐθέν εἰμι. κἂν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυχήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται ἡ ἀγάπη, οὐ ζηλοῖ, οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται. ἐκ μέρους γὰρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλογιζόμην ὡς νήπιος· ὅτε γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

***

 

 

T. S. Eliot

EAST COKER

III.

Το σκότος το σκότος το σκότος. Όλα κυλάνε στο σκότος,
Τα κενά αστρικά διαστήματα, το κενό εντός του κενού,
Οι καπετάνιοι, τραπεζίτες έμπορες, πολλά υποσχόμενοι ανθρώποι των γραμμάτων,
Μαικήνες γενναιόδωροι, πολιτευτές κι ηγέτες,
Διακεκριμένοι κρατικοί θεράποντες, καρεκλοκένταυροι
Βιομήχανοι εξέχοντες και ταπεινοί συμβασιούχοι, όλοι κυλάνε στο σκότος
Και σκότος ο Ήλιος και η Σελήνη, και το χρυσό βιβλίο της Γκότα
Κι η Εφημερίς του Επενδυτή, των Διευθυντών το Διευθυντήριο,
Και μαρμαρωμένο το νόημα και χαμένο το κίνητρο της δράσης.
Κι όλοι βουλιάζουμε μαζί τους, μες τη βωβή πομπή,
Πομπή του κανενός κηδεία, αφού κανένας δεν υπάρχει για να θάψεις.
Είπα στην ψυχή μου, ακίνητη στάσου, κι άσε το σκότος να ‘ρθει εντός σου
Ότι το σκοτάδι θα ‘ναι του Θεού το σκοτάδι. Καθώς που στο θέατρο
Τα φώτα ψοφάνε για ν’ αλλαχτεί το σκηνικό
Μ’ ένα υπόκωφο βουητό φτερών, με μια κίνηση απ’ το σκοτάδι στο σκοτάδι
Και ξέρουμε που τα δέντρα κι οι λόφοι, το μακρυσμένο πανόραμα
Κι οι επιβλητικές προσόψεις προπετείς, όλα σαρώνονται –
Ή καθώς που το μετρό στη σήραγγα σκαλώνει ανάμεσα στις στάσεις
Κι οι συζητήσεις θάλλουν κι έπειτ’ αργά μες στη σιωπή να ξεθωριάζουν
Και βλέπεις πίσ’ από κάθε πρόσωπο το κενό να βαθαίνει
Μην αφήνοντας πίσω του παρά κείνον τον αύξοντα τρόμο του να μην έχεις τίποτα να σκεφτείς•
Ή όταν υπό την επήρεια του αιθέρα ο νους μένει συνειδητός αλλά γεμάτος τίποτα –
Είπα στην ψυχή μου, ακίνητη στάσου, και πρόσμενε δίχως ελπίδα
Ότι η ελπίδα θα ‘ναι του λάθος πράγματος η ελπίδα• πρόσμενε δίχως αγάπη
Ότι η αγάπη θα ‘ναι του λάθος πράγματος η αγάπη• νυνί δε μένει πίστις
Πίστις, ελπίς, αγάπη, είναι όμως κι οι τρεις στο περίμενε.
Πρόσμενε δίχως σκέψη, ότι δεν είσ’ έτοιμος ακόμη για σκέψη:
Ώστε εγένετω φως το σκοτάδι, και χορός η αδράνεια.
Νερά καθάρια ψίθυρος και κεραυνός χειμώνας.
Τ’ άγριο θυμάρι αθέατο κι η αγριοφραουλιά,
Ο γέλωτας στον κήπο που ν’ αντηχώντας έκσταση
Όχι χαμένη μόνο, χρήζοντας, σημαίνοντας την αγωνία
Του Θανάτου και της Γέννησης.

Επαναλαμβάνω λες
Κάτι που ήδη είπα. Ε, θα το ξαναπώ λοιπόν.
Να το ξαναπώ; Αν θες να φτάσεις εκεί,
Να φτάσεις εκεί όπου είσαι, να φύγεις απ’ όπου δεν είσαι,
Πρέπει να διέλθεις ένα δρόμο που δεν ξέρει από έκσταση.
Αν θες να φτάσεις σ’ αυτό που δεν ξέρεις
Πρέπει να διέλθεις ένα δρόμο που θα ‘ναι της άγνοιας.
Αν θες να φτάσεις σε κείνο που δεν κατέχεις
Πρέπει να διέλθεις ένα δρόμο ακτημοσύνης.
Αν θες κάποτε να φτάσεις σ’ αυτό που τώρα δεν είσαι
Πρέπει να διέλθεις το δρόμο όπου δεν είσαι.
Και το εν οίον οίδας ότι ουδέν οίδας.
Και το εν οίον έχεις ότι ουδέν έχεις.
Κι εκεί όπου είσαι είν’ εκεί που δεν είσαι.

—

—

 Μετάφραση Ζ. Δ. Αϊναλής

 

Advertisements